Celem poniższego randomizowanego badania była ocena czy kontrola dokumentacji chorych połączona z analizą płynących z niej wniosków oraz zajęcia edukacyjne w celowanych małych grupach mogą zmienić postępowanie dotyczące oceny i leczenia chorych z RZS w porównaniu z przeprowadzoną tylko kontrolą dokumentacji chorych. We wcześniejszych badaniach wykazano, że kontrola i analiza płynących z niej wniosków może być skuteczna w polepszeniu opieki nad pacjentem i przestrzeganiu zaleceń, jednakże efekty mogą być niewielkie lub umiarkowane.

Badanie Metrix było pilotażowym badaniem, w którym wzięli udział reumatolodzy z Ontario. Zrandomizowano ich do grupy poddawanej interwencji edukacyjnej przez 6 miesięcy lub do grupy kontrolnej. Do badania włączono 10 reumatologów do każdej grupy (3 mężczyzn w grupie poddanej interwencji oraz 6 - w grupie kontrolnej). 20% osób z pierwszej grupy, a 50% osób z grupy kontrolnej pracowało w ośrodkach akademickich.

Na początku przeprowadzono wstępną ankietę w celu określenia luk w wiedzy. W obu grupach przeprowadzono kontrolę dokumentacji chorych, a następnie w grupie poddanej interwencji szczegółowo ją omówiono . Dodatkowo reumatolodzy z tej grupy uczestniczyli w comiesięcznych 1 – 1,5h seminariach organizowanych za pośrednictwem internetu. Kolejną kontrolę dokumentacji w obu grupach przeprowadzono po 6 miesiącach.

Ostatecznie w badaniu wzięło udział 20 reumatologów, po 10 w każdej grupie. Każdy z nich prowadził 50 kolejnych chorych z RZS. Większość chorych cierpiała z powodu długotrwającego RZS z zaskakująco niskimi wartościami uzyskiwanymi w kwestionariuszu HAQ. Chorzy nie różnili się istotnie pomiędzy grupami: średni czas trwania choroby wynosił 10 lat, 77% stanowiły kobiety, 74% miało wykrywalny RF, a średni wynik w skali DAS wynosił 3,7. 68% chorych przyjmowało metotreksat, 14% - sterydy, a 27% - leki biologiczne.

Chociaż częstość wykonywania wyjściowych pomiarów była całkiem dobra w obu grupach i wielu pacjentów miało niską aktywność choroby, tylko reumatolodzy z grupy poddanej interwencji zmienili sposób postępowania. Przeprowadzali oni więcej systematycznych pomiarów i dokonywali więcej zmian w terapii chorych nie mających niskiej aktywności choroby. U chorych z wynikiem wskaźnika SDAI pomiędzy 3,3 a 11 odsetek pacjentów, którym zmodyfikowano leczenie wynosił 66% w grupie poddanej edukacji, a 36% - w grupie kontrolnej (p < 0,05). Natomiast w wypadku pacjentów z wynikiem w skali DAS pomiędzy 2,4 a 3,6, 57% reumatologów z grupy poddanej interwencji i 38% z grupy kontrolnej zmodyfikowało leczenie (p < 0,05).

Odsetek mierzalnych wskaźników notowanych w dokumentacji (np. CDAI, SDAI lub DAS) wzrósł z 43% przed edukacją do 57% po edukacji (p < 0,05). W wypadku skali DAS wzrost ten wyglądał następująco: 41% vs 45% (p > 0,05), w wypadku CDAI – 18% vs 43% (p < 0,001), a w wypadku SDAI – 14% vs 29% (p < 0,01). Średnie wartości uzyskiwane w tych trzech wskaźnikach istotnie statystycznie zmalały w grupie poddanej interwencji po kształceniu. Natomiast nie stwierdzono istotnych różnic w wykonywaniu pomiarów w grupie kontrolnej. Co więcej, wynik w skali DAS u chorych prowadzonych przez reumatologów poddanych interwencji był niższy niż w grupie kontrolnej (przed edukacją: 3,72 vs 3,68, p > 0,05; po edukacji 3,05 vs 3,17, p < 0,05). Natomiast nie stwierdzono istotnych różnicy pomiędzy grupami odnośnie wskaźników CDAI oraz SDAI.

Biorąc pod uwagę liczbowe zmiany w terapii stwierdzono bezwzględny wzrost o 26% w grupie poddanej interwencji (z 31% do 57%), a w grupie kontrolnej o 17% (z 21% do 38%). Natomiast gdy porówna się wartości procentowe, to w grupie poddanej interwencji stwierdzi się 84% wzrost w dokonywanych zmianach odnośnie sposobu leczenia, a 81% wzrost w grupie kontrolnej. Z kolei zmianę w przeprowadzaniu systematycznych pomiarów stwierdzono tylko w grupie poddanej edukacji. W powyższym badaniu wykazano, że wdrożenie kształcenia faktycznie wiązało się ze zmianą postępowania w ocenie klinicznej chorego i stosowanym leczeniu.