Poprzednie wytyczne Amerykańskiego Towarzystwa Reumatologicznego (ang. American College of Rheumatology, ACR) dotyczące leków modyfikujących przebieg choroby (ang. disease-modyfing antirheumatic drugs, DMARD) i leków biologicznych w terapii reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) pochodzą z 2008 roku. Dotyczyły one wskazań do zastosowania poszczególnych leków, monitorowania działań niepożądanych, oceny klinicznej odpowiedzi na DMARD i leki biologiczne, badań przesiewowych w kierunku gruźlicy oraz roli kosztów i preferencji chorego w wyborze leczenia. Uwzględniając gwałtowny postęp w terapii RZS i dostęp do nowych danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności obecnych, jak i nowych leków Amerykańskie Towarzystwo Reumatologiczne zdecydowało się na opublikowanie aktualizacji zaleceń w wybranych obszarach tematycznych.

Aktualizacja z 2012 roku podejmuje następujące tematy: 1) wskazania do zastosowania DMARD, jak i leków biologicznych, 2) zasady zamiany pomiędzy DMARD a lekami biologicznymi, 3) zastosowanie leków biologicznych u chorych wysokiego ryzyka (np. WZW, zastoinowa niewydolność serca, nowotwory złośliwe), 4) badania przesiewowe w kierunku gruźlicy u chorych rozpoczynających lub kontynuujących terapię lekami biologicznymi oraz 5) problem szczepień u chorych otrzymujących DMARD lub leki biologiczne.

Celem leczenia jest osiągnięcie remisji bądź niskiej aktywności choroby. We wczesnej postaci RZS (do 6 miesięcy) rekomendowana jest monoterapia DMARD zarówno w wypadku niskiej, średniej, jak i wysokiej aktywności procesu chorobowego, jeśli nieobecne są czynniki niekorzystne rokowniczo. W innym przypadku zaleca się zastosowanie 2 lub 3 DMARD. Przy stwierdzeniu wysokiej aktywności choroby istnieje także możliwość podania inhibitorów TNF w skojarzeniu z metotreksatem lub w monoterapii. Wyjątek stanowi infliksymab, który zaleca się stosować tylko w leczeniu skojarzonym. Szczegółowo także scharakteryzowano zasady włączenia kolejnych leków DMARD lub zamiany DMARD na leki biologiczne.

W wypadku chorych obciążonych, aktualizacja wytycznych przedstawia się w następujący sposób. W przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby typu C można rozważyć etanercept w terapii RZS. Z kolei w przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby typu B nieleczonym lub leczonym, ale ze stopniem niewydolności wątroby w skali Childa-Pough B lub C, nie należy stosować leków biologicznych. U chorych z niewydolnością serca w klasie NYHA III/IV i frakcją wyrzutową EF < 50% również nie należy stosować inhibitorów TNF. W wypadku chorób nowotworowych, zastosowanie inhibitora TNF można rozważać po 5 latach od wyleczenia. W przypadku czerniaka, nowotworów hematologicznych oraz krótszego niż 5 lat odstępu od wyleczenia innych nowotworów rozważany może być jedynie rytuksymab.

Ponadto, u każdego pacjenta, u którego planuje się rozpoczęcie terapii biologicznej należy wykonać próbę tuberkulinową, bądź test opierający się na pomiarze IFN-ɣ. Terapia biologiczna może być rozpoczęta po miesiącu leczenia przeciwprątkowego zakażenia utajonego lub po pełnej terapii w wypadku aktywnej postaci gruźlicy.

Szczepienia przeciw pneumokokom, grypie, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, półpaścowi i wirusowi brodawczaka ludzkiego, należy wykonać przed rozpoczęciem leczenia. Jeśli nie zostało to zrobione należy zaszczepić się w trakcie leczenia, ale tylko wykorzystując szczepionki inaktywowane (zabite) bądź rekombinowane.