Projekt TIRA rozpoczęto w 1996 roku dzięki współpracy 10 ośrodków reumatologicznych w południowowschodniej i środkowej Szwecji (obszar zamieszkiwany przez ok. 1 milion mieszkańców). Celem projektu TIRA było scharakteryzowanie rutynowej wczesnej diagnostyki i leczenia chorych z RZS. Do badania pomiędzy 1996 a 1998 rokiem włączono 320 chorych z wczesną postacią RZS, tj. ≤ 1 roku. Wcześniej opublikowano wyniki dowodzące, że aktywność choroby zmniejszyła się istotnie w ciągu 3 miesięcy po włączeniu do badania i pozostała na niezmienionym poziomie w ciągu kolejnych dwóch lat obserwacji. Stopień niepełnosprawności, oceniany przy pomocy szwedzkiej wersji kwestionariusza HAQ, uległ początkowej poprawie, jednakże miał dalszy niekorzystny przebieg. Funkcja ręki (oceniana przy pomocy wskaźnika SOFI) oraz czas marszu stopniowo ulegały pogorszeniu i praktycznie wróciły do wartości wyjściowych po 3 latach obserwacji.

Celem poniższego badania była ocena różnic pomiędzy mężczyznami i kobietami odnośnie aktywności choroby i stopnia niepełnosprawności po 8 latach od rozpoznania wczesnej postaci RZS . Dodatkowo poszukiwano czynników predykcyjnych umożliwiających ocenę rokowania chorych.

Do badania włączono 251 chorych (164 kobiety w wieku 55 ± 16 lat, 87 mężczyzn w wieku 60 ± 14 lat). 95% chorych spełniało kryteria rozpoznania RZS wg ACR z 1987 roku. Aktywność choroby i stopień niepełnosprawności oceniano wyjściowo oraz co roku w ciągu kolejnych ośmiu lat. Chorzy, którzy nie ukończyli 8-letniej obserwacji (n = 102), byli istotnie starsi w porównaniu ze 149 pacjentami (68% kobiet) w finalnej grupie (średnia wieku 61 lat vs 54 lat, p < 0,001). W momencie włączenia do badania nie stwierdzono istotnych różnic w wyniku skali DAS28 oraz kwestionariusza HAQ. Do stosowanych LMPCh należały metotreksat, sulfasalazyna, leki przeciwmalaryczne, sole złota, azatiopryna, cyklosporyna oraz leki biologiczne.

W momencie włączenia do badania zarówno kobiety, jak i mężczyźni, cechowali się wysoką aktywnością choroby (wynik w skali DAS28, odpowiednio, 5,3 i 5,4) oraz znacznym stopniem niepełnosprawności. Istotne zmniejszenie aktywności choroby zaobserwowano po 1. roku obserwacji zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Stwierdzono także dalszą istotną redukcję stopnia aktywności RZS w ciągu kolejnych ośmiu lat obserwacji. Z kolei stopień niepełnosprawności uległ istotnej poprawie po pierwszym roku zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, jednakże po ośmiu latach obserwacji ponownie uległ istotnemu pogorszeniu (w tym kilka parametrów oceny było gorsze niż w momencie rozpoznania).

Stopień aktywności choroby nie różnił się istotnie pomiędzy kobietami i mężczyznami w ciągu 8 lat obserwacji, jak również nie stwierdzono istotnych różnic co do stosowanych LMPCh. Natomiast stopień niepełnosprawności, mierzony siłą uchwytu ręki, był wyższy u kobiet w każdym momencie obserwacji. Podobnie wyniki kwestionariusza HAQ były wyższe u kobiet w każdym momencie obserwacji.

Czynnikami predykcyjnymi dla oceny aktywności choroby w skali DAS28 po 8 latach był: czas trwania choroby, płeć, stosowanie leków biologicznych, siła uchwytu ręki, wynik SOFI dla ręki oraz stopień natężenia bólu. Z kolei wynik kwestionariusza HAQ korelował z siłą uchwytu ręki, wynikiem SOFI dla kończyny dolnej, wynikiem GAT (Grip Ability Test) oraz stopniem natężenia bólu. Korelacja pomiędzy przewidywanymi a zmierzonymi wartościami HAQ i DAS28 wynosiła, odpowiednio, 0,74 i 0,66.

W 8-letniej obserwacji pacjentów z projektu TIRA wykazano, że o ile aktywność choroby jest dobrze kontrolowana i ulega zmniejszeniu w trakcie terapii, to stopień niepełnosprawności stopniowo ulegał pogorszeniu. Pomimo podobnych leków stosowanych u obu płci, u kobiet stopień niepełnosprawności był wyższy niż u mężczyzn. Rozbieżność pomiędzy aktywnością choroby a stopniem niepełnosprawności wskazuje na konieczność interdyscyplinarnego podejścia w celu właściwemu zapobieganiu progresji choroby.