Interleukina 22 należy do rodziny IL-10. Uważa się, że odgrywa ona rolę w obronie przed patogenami oraz gojeniu się ran, dlatego też IL-22 wpływa na odpowiedź komórkową w trakcie stanu zapalnego. IL-22 związana jest z indukcją odpowiedzi ostrej fazy in vivo oraz uwolnienia chemokin i metaloproteinaz in vitro. Ponadto, IL-22 bierze udział w odpowiedzi swoistej poprzez aktywację limfocytów T CD4+ oraz w odpowiedzi pierwotnej poprzez aktywację limfocytów, takich jak komórki NK. IL-22 związana jest także z przewlekłymi chorobami zapalnymi, jak łuszczyca, choroby zapalne jelit oraz RZS. Zarówno łuszczyca, jak i choroby zapalne jelit predysponują do zapalenia stawów, w tym stawów kręgosłupa, dlatego też badanie cytokin było istotne w zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa. Wydaje się także, że IL-22 odgrywa rolę w reaktywnym zapaleniu stawów. Zwiększone stężenie IL-22 stwierdzono u chorych z łuszczycą, zespołem Sjögrena oraz RZS, co sugeruje prozapalne właściwości i istotną rolę w chorobach autoimmunologicznych. W RZS IL-22 prawdopodobnie indukuje proliferację fibroblastów błony maziowej oraz produkcję chemokin. W poniższym badaniu oceniono stężenie IL-22 w surowicy u chorych z RZS w celu analizy związku z aktywnością i zaawansowaniem procesu chorobowego.

Do badania włączono 83 chorych z RZS (80 kobiet, 3 mężczyzn, średnia wieku 53 ± 10,6 lat) leczonych w Klinice Reumatologii Hospitals das Clínicas da Universidade Federal de Pernambuco (UFPE). 6 chorych stosowało leki biologiczne, tj. 5 - adalimumab a 1 - etanercept. Rozpoznanie RZS stawiano na podstawie spełnienia co najmniej 4 kryteriów ACR z 1987 roku. Jako grupę kontrolna wybrano 30 zdrowych ochotników (średnia wieku 44 ± 10,8 lat).

Stężenie IL-22 w surowicy było istotnie statystycznie wyższe u chorych z RZS w porównaniu z grupą kontrolną (średnia 432,37 pg/ml vs 67,45 pg/ml, p < 0,001). Stężenie IL-17 w surowicy było również wyższe w grupie z RZS, ale różnica ta nie była istotna statystycznie. Nie stwierdzono żadnej korelacji pomiędzy stężeniem IL-17 a aktywnością procesu chorobowego. Natomiast w wypadku IL-22 stwierdzono istotną korelację pomiędzy jej stężeniem a uzyskanymi wynikami w skali DAS-28 (r² = 0,041, p = 0,037) i CDAI (r² = 0,062, p = 0,013). Co więcej, stężenie IL-22 u chorych w remisji było istotnie niższe niż u chorych z RZS z łagodną, umiarkowaną i ciężką postacią choroby. Ponadto, chorzy z RZS ze stwierdzonym czynnikiem reumatoidalnym mieli istotnie wyższe stężenie IL-22 w porównaniu z pacjentami z postacią seronegatywną choroby (średnia 575,08 pg/ml vs 136,37 pg/ml, p = 0,001). Stężenie IL-22 było także znacznie wyższe u chorych z nadżerkami kostnymi niż u chorych bez nadżerek (średnia 516,69 pg/ml vs 79,29 pg/ml, p = 0,0001).

W analizie jednoczynnikowej wykazano, że wartości wskaźników CDAI, DAS-28, obecność czynnika reumatoidalnego i nadżerek kostnych były istotnie statystycznie związane ze stężeniem IL-22 w surowicy (p < 0,05). W analizie regresji wartość DAS-28 i miano czynnika reumatoidalnego były niezależnie związane ze stężeniem IL-22 (odpowiednio, p = 0,046 i p = 0,013).

Stężenie IL-22 jest podwyższone u chorych z rozpoznanym RZS. Podwyższone stężenie IL-22 w surowicy umożliwia zróżnicowanie pomiędzy chorymi z różnym obrazem klinicznym i wskazuje na potencjalną rolę IL-22 jako dodatkowego narzędzia oceniającego aktywność RZS, szczególnie u chorych z obecnym czynnikiem reumatoidalnym i długotrwającym procesem chorobowym.