Przez wiele lat reumatolodzy stosowali termin „leki modyfikujące przebieg choroby” (LMPCh) w celu wyróżnienia grupy leków odgrywających istotną rolę w regulacji procesów prowadzących do rozwoju RZS i wpływających na naturalny przebieg tej jednostki chorobowej (w odróżnieniu od substancji działających tylko objawowo, tj. głównie zmniejszających dolegliwości bólowe). LMPCh hamują proces uszkodzenia stawów, ograniczają ostrą fazę odpowiedzi zapalnej, prowadzą do zmniejszenia miana autoprzeciwciał, a także wpływają korzystnie na stopień sprawności chorych w długoterminowej obserwacji.

Jeszcze około 12 lat temu grupa LMPCh składała się prawie wyłączenie z syntetycznych substancji takich, jak metotreksat, sulfasalazyna, sole złota, leki przeciwmalaryczne oraz wchodzący wtedy do powszechnego użycia – leflunomid. Jednakże w kolejnych latach wprowadzono do terapii RZS także związki biologiczne i powstało pojęcie biologicznego LMPCh. Natomiast wcześniejsze leki zaczęto nazywać niebiologicznymi, jak również konwencjonalnymi, chemicznymi czy też syntetycznymi LMPCh. Dlatego też autorzy poniższej pracy zaproponowali pewne usystematyzowanie nomenklatury. Dodatkowy przyczynek stanowiły dwie ostatnie ewolucje, które również wiązały się z koniecznością weryfikacji terminu LMPCh, tj. rejestracja tofacitinibu oraz wprowadzenie leków biopodobnych.

Leki modyfikujące przebieg choroby – LMPCh (ang. disease-modifying antirheumatic drugs, DMARDs):

1. syntetyczne LMPCh – sLMPCh (ang. synthetic DMARDs, sDMARDs):

• konwencjonalne syntetyczne LMPCh (ang. conventional synthetic DMARDs, csDMARDs),
• celowane syntetyczne LMPCh (ang. targeted synthetic DMARDs, tsDMARDs).

2. biologiczne LMPCh – bLMPCh (ang. biological DMARDs):

• oryginalne biologiczne LMPCh (ang. biological originator DMARDs, boDMARDs),
• biopodobne LMPCh (ang. biosimilar DMARDs, bsDMARDs).

Leki biopodobne to leki biologiczne, które mają podobną budowę pierwszo-, drugo- i trzeciorzędową leku oryginalnego, idealnie łączenie z jego potranslacyjnymi modyfikacjami i charakteryzują się zbliżoną skutecznością i profilem bezpieczeństwa. Niedawno EMA zaaprobowała lek biopodobny dla infliksymabu w terapii RZS, jak również w pozostałych jego wskazaniach. Dlatego też zaproponowano termin biopodobne LMPCh, gdyż prawdopodobnie w niedalekiej przyszłości będą one stanowić istotną grupę wśród leków biologicznych.

Z kolei tofacitinib nie należy do biologicznych LMPCh, chociaż wpływa na przekaźnictwo w szlakach molekularnych, które na pewnym etapie stanowią punkt uchwytu dla różnych leków biologicznych. Tofacitinib to syntetyczny, chemiczny związek stosowany doustnie, który hamuje aktywność kinazy JAK. Związku tego nie wprowadzono do terapii w tradycyjny sposób, jak np. metotreksatu. Na początku znany był cel terapii, a dopiero potem opracowano lek. Dlatego też autorzy opracowania zaproponowali zaszeregowanie tofacitinibu do grupy celowanych, syntetycznych LMPCh.

Wydaje się, że zaproponowana nomenklatura dostarcza nie tylko informacji o mechanizmie działania, ale także o procesie rejestracji (oryginalne leki biologiczne vs leki biopodobne), złożoności procesu produkcji (konwencjonalne syntetyczne LMPCh vs celowane syntetyczne LMPCh), a także będzie ułatwiała określenie długoterminowej skuteczności i bezpieczeństwa poszczególnych leków i grup leków w prowadzonych rejestrach.