Pomimo znaczących postępów w diagnostyce i leczeniu zakażenia HCV, pozostaje ono nadal wiodącą przyczyną chorobowości i śmiertelności. U pacjentów z HCV i chorobą reumatyczną wiele opcji terapeutycznych, a w szczególności metotreksat, sulfasalazyna oraz leflunomid, zwiększa ryzyko poważnego uszkodzenia wątroby, a leczenie pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów (ŁZS) i jednoczasowym zakażeniem HCV pozostaje trudne. Dodatkowo, istotną kwestią jest także fakt, że terapia inhibitorami TNF zwiększa ryzyko wystąpienia infekcji wirusowej lub jej reaktywacji. Celem poniższego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania inhibitorów TNF w grupie chorych z ŁZS i zakażeniem HCV.

Było to retrospektywne, obserwacyjne badanie przeprowadzone w czterech ośrodkach we Włoszech specjalizujących się w diagnostyce i terapii ŁZS. W analizie uwzględniono dorosłych chorych z: potwierdzonym rozpoznaniem ŁZS na podstawie kryteriów CASPAR i udokumentowanym zakażenia HCV. Dodatkowo, chorzy ci stosowali inhibitory TNF od co najmniej 12 miesięcy. Z badania wyłączono pacjentów z współwystępującym zakażeniem HBV. Wyjściowo, po 6 miesiącach (T6) oraz po 12 miesiącach (T12) uzyskiwano następujące dane: liczbę bolesnych stawów, liczbę obrzękniętych stawów, liczbę bolesnych przyczepów ścięgnistych, wynik kwestionariusza HAQ, wskaźnika PASI, ocenę dolegliwości bólowych w skali VAS, ocenę ogólnej aktywności choroby dokonywanej przez chorego (w skali VAS), stężenie CRP, wartość OB, aktywność AST, ALT, GGTP, stężenia bilirubiny całkowitej oraz wielkość wiremii HCV RNA w surowicy.

Do badania włączono 15 chorych z ŁZS i jednoczasowym zakażeniem wirusem HCV, w tym 9 kobiet i 6 mężczyzn. Średnia wieku wynosiła 60,9 lat (zakres 50 – 71 lat), a średni czas trwania ŁZS wynosił 58,9 miesięcy (zakres 15 – 348 miesiące). U żadnego chorego nie stwierdzono innych chorób współistniejących lub infekcji. W badanej grupie siedmiu chorych stosowało adalimumab (40 mg podskórnie co dwa tygodnie), a ośmiu – etanercept (4 chorych w dawce 50 mg podskórnie raz w tygodniu oraz 4 chorych w dawce 25 mg podskórnie dwa razy w tygodniu). Czas trwania leczenie inhibitorami TNF wynosił średnio 16 miesięcy (zakres 12 – 24 miesiące). Wszyscy chorzy nigdy wcześniej nie otrzymywali inhibitorów TNF, a obecnie nie stosowali także innych LMPCh. Dodatkowo, żaden pacjent nie przyjmował leczenia anty-HCV.

Wyjściowo u wszystkich chorych stwierdzono wysoką aktywność ŁZS. Po 12 miesiącach terapii wszystkie parametry oceniające aktywność ŁZS uległy istotnej poprawie i wszyscy chorzy spełniali kryteria minimalnej aktywności choroby. Natomiast, biorąc pod uwagę status HCV, wyjściowo niską wiremię oraz prawidłowe wyniki enzymów wątrobowych stwierdzono u 13 pacjentów. W trakcie okresu obserwacji wartości te pozostałe stałe i u żadnego chorego nie zaobserwowano reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby.

Z drugiej strony wyjściowo u jednego chorego stwierdzono wysoką wiremię (800 000 IU/ml) z nieco podwyższonymi wartościami AST i ALT (odpowiednio, 61 i 59 U/l). U tego pacjenta w obserwacji T6 i T12 doszło do spadku zarówno wiremii (310 000 oraz 140 000 IU/ml), jak i aktywności transaminaz (36/30 U/l oraz 32/29 U/l). Ostatni chory wyjściowo cechował się niską wiremią (14 922 U/l) i nieco podwyższonymi transaminazami (66/73). W obserwacji T6 i T12 wiremia pozostała nadal niska, a aktywność transaminaz AST/ALT uległa normalizacji.

Wyniki powyższego badania wskazują, że inhibitory TNF są skuteczne i bezpieczne u chorych z ŁZS i zakażeniem HCV. Dlatego też wydaje się, że ta grupa leków przy ścisłym monitorowaniu, może być bezpiecznie stosowana w tej populacji pacjentów.