Ostatnie wytyczne Brytyjskiego Towarzystwa Reumatologicznego (BSR), dotyczące leczenia łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS), opublikowano w 2005 roku, gdy terapia inhibitorami TNF nie była szeroko dostępna. Obecne wytyczne oferują systemowe i oparte na dowodach naukowych zalecenia stosowania leków biologicznych u dorosłych chorych z ŁZS. Rekomendacje obejmują postępowanie w wypadku zmian dotyczących stawów obwodowych, jak i stawów kręgosłupa, oceny odpowiedzi na leczenie oraz kwestii bezpieczeństwa, a w szczególności zakażeń (gruźlica, HIV, HBV), chorób nowotworowych i ciąży.

W wytycznych zalecono, aby u pacjentów ze zmianami w stawach obwodowych leczenie inhibitorami TNF rozważyć wśród osób z aktywnym procesem zapalnym (co najmniej trzy bolesne i trzy obrzęknięte stawy), u których nieskuteczna była terapia co najmniej dwoma konwencjonalnymi LMPCh. Można rozważyć także leczenie biologiczne w sytuacji nieskuteczności tylko jednego standardowego LMPCh przy obecności któregokolwiek niekorzystnego czynnika prognostycznego, tj. co najmniej 5 obrzękniętych stawów z podwyższonym CRP, utrzymującym się ponad 3 miesiące, lub stwierdzenia uszkodzeń strukturalnych stawów w przebiegu choroby.

Decyzja odnośnie wyboru leku powinna należeć do lekarza i pacjenta, jednakże w sytuacji konieczności terapii ŁZS z istotnymi zmianami skórnymi, zaleca się rozpoczęcie leczenia od infliksymabu lub adalimumabu. Terapię należy kontynuować u chorych, u których uzyskano odpowiedź w ciągu 3 miesięcy stosowania leku. W wypadku nieskuteczności leczenia można podjąć próbę jego kontynuacji jeszcze przez kolejne 12 tygodni pod warunkiem stwierdzenia częściowej odpowiedzi, a następnie je kontynuować w wypadku zanotowania pełnej odpowiedzi w porównaniu ze stanem wyjściowym. Dodatkowo, zwrócono uwagę, że leczenie inhibitorami powinno zostać rozważone u chorych z ciężkim utrzymującym się zapaleniem kilku stawów (mniej niż trzy obrzęknięte/bolesne stawy), u których stwierdza się jego istotny, negatywny wpływ na samopoczucie i u których co najmniej dwa standardowe LMPCh oraz odpowiednie leczenie dostawowe okazały się nieskuteczne.

W wypadku postaci osiowej, leczenie inhibitorami TNF powinno odbywać się zgodnie z aktualizacją wytycznych z 2010, dotyczących leczenia ZZSK. Dodatkowo, w celu oceny odpowiedzi klinicznej zalecono stosować kryteria odpowiedzi ŁZS (PsARC) u osób z obwodową postacią choroby, a w wypadku obecności istotnych zmian skórnych powinno się wykorzystywać, we współpracy z dermatologiem, wskaźnik PASI.

W kwestii bezpieczeństwa podkreślono, że leczenie inhibitorami TNF nie należy rozpoczynać lub kontynuować w przypadku obecności poważnego aktywnego procesu zapalnego. Zwrócono także uwagę na konieczność edukacji chorych co do zasad bezpiecznego odżywiania się, a w szczególności unikania niepasteryzowanego mleka, niegotowanych jajek oraz surowego mięsa. Przypomniano także o możliwości rozwoju zakażeń atypowych i oportunistycznych oraz omówiono kwestię diagnostyki zakażenia prątkiem gruźlicy, HIV, HBV oraz HCV.

W wytycznych zalecono także nie włączanie inhibitorów TNF u pacjentów z chorobą nowotworową, jak również u tych, którzy byli leczeni z tego powodu w ciągu ostatnich 10 lat. Jednocześnie podkreślono, że należy zachęcać chorych do poddawania się powszechnym badaniom profilaktycznym właściwym dla ich płci i wieku. A u pacjentów leczonych inhibitorami TNF dodatkowo należy wykonywać regularne badania okresowe w kierunku nowotworów skóry, w tym czerniaka.

W wytycznych odniesiono się także do kwestii kobiet w ciąży. Zalecono odstawienie terapii inhibitorami TNF przed zajściem w ciąże, a jej ponowne włączenie zarekomendowano dopiero po zakończeniu laktacji lub już po porodzie w wypadku nie karmienia piersią.