Głównym powodem opracowania opublikowanych w 2010 kryteriów klasyfikacyjnych ACR/EULAR dotyczących rozpoznawania RZS była niska czułość rozpoznawania wczesnej postaci choroby na podstawie obowiązujących kryteriów ACR z 1987 roku. W nowych kryteriach uwzględniono cechy obecne we wczesnych etapach choroby, które związane są z utrzymującą się i/lub nadżerkową postacią choroby.

Ponieważ celem nowych kryteriów klasyfikacyjnych było umożliwienie postawienia rozpoznania i wdrożenie leczenia na wczesnym etapie choroby w celu zapobiegnięcia rozwoju powikłań, a w szczególności uszkodzeniu stawów, zmiany nadżerkowe nie zostały uwzględnione. Tym samym powstała konieczność opracowania definicji klinicznie istotnej nadżerkowej postaci choroby. A dodatkowo w wybranych przypadkach obecność typowych zmian nadżerkowych powinna upoważniać do rozpoznania RZS nawet, gdy pacjent uzyska mniej niż 6/10 punktów w klasyfikacji wg nowej definicji RZS wg ACR/EULAR.

Grupa robocza, której celem było opracowanie definicji nadżerkowej postaci choroby, składała się z 17 reumatologów pochodzących z 7 krajów Europy oraz z USA. Prace trwały pomiędzy marcem 2010 a kwietniem 2012. Ze względów proceduralnych odbywały się one ostatecznie tylko pod patronatem ELUAR, a nie łącznie ACR i EULAR. W celu opracowania najlepszej definicji wnikliwej ocenie poddano dwie kohorty pacjentów: Leiden Early Arthritis Cohort oraz kohorty ESPOIR.

Przyjęto następującą definicję. Nadżerkową postać choroby można rozpoznać, gdy stwierdzi się obecność zmian nadżerkowych (definiowanych jako uszkodzenie kory) w co najmniej trzech oddzielnych stawach: międzypaliczkowych bliższych, śródręczno-paliczkowych, stawach kości nadgarstka (traktowanych jako jeden staw) oraz stawach śródstopno-paliczkowych stwierdzonych w RTG obu rąk i stóp.

Analiza danych z dwóch kohort chorych z RZS o wczesnym początku umożliwiła opracowanie definicji opartej zarówno na danych z badań klinicznych, jak i będącej pewnego rodzaju konsensusem. Ważna była również kwestia swoistości w zależności od lokalizacji zmian, jednakże nie stwierdzono istotnych różnic i dlatego też zalecenia w takim samym stopniu dotyczą wszystkich wymienionych wcześniej stawów rąk i stóp. Swoistość była uwarunkowana także ilością uszkodzonych stawów i dopiero stwierdzenie zmian w co najmniej trzech lokalizacjach wiązało się z uzyskaniem swoistości powyżej 80%, a często także 90%, co szczególnie wyraźne było w populacji chorych, którzy nie spełniali kryteriów ACR/EULAR z 2010 roku dotyczących rozpoznania RZS.

Jak już podkreślono zaproponowana definicja cechuje się wysoką swoistością, jednakże dzieje się to kosztem jej czułości. W zależności od kohorty czułość waha się pomiędzy 15 a 29%. Był to świadomy wybór członków grupy roboczej zaaprobowany przez EULAR, gdyż tylko niewielki odsetek pacjentów (3,3% w obu analizowanych kohortach) będzie miał postawione rozpoznanie RZS tylko i wyłącznie na podstawie obecności nadżerkowej postaci choroby. Należy jednak pamiętać, że odsetek ten może być nieco większy w populacji chorych z długo trwającą nieaktywną postacią choroby. Kluczowe jest również podkreślenie, że obecna definicja nadżerkowej postaci choroby powinna być zawsze stosowana wraz z kryteriami klasyfikacyjnymi ACR/EULAR z 2010 roku. Kończąc, autorzy definicji zaznaczają, że w codziennej praktyce klinicznej chorych z mniejszą liczbą zmian nadżerkowych, reumatolodzy mogą uznać za mających nadżerkową postać choroby, jeśli w ich opinii wdrożenie dzięki temu odpowiedniej terapii przyniesie korzyść.