Celem poniższego badania była ocena częstości występowania dysfunkcji tarczycy w populacji chorych z ZZSK oraz wpływu terapii inhibitorami TNF na czynność tego narządu.

Analizie poddano dokumentację 260 chorych z ZZSK będących pod opieką poradni reumatologicznej pomiędzy styczniem 2008 a majem 2011 roku. Ostatecznie do analizy włączono 108 chorych (27 kobiet, 81 mężczyzn), u których dostępne były wyniki badań krwi oraz usg tarczycy i ewentualnej biopsji. Średnia wieku wynosiła 34 ± 1,14 lat, a średni czas trwania choroby wynosił 47,86 ± 4,55 miesięcy. W badanej populacji 44 chorych otrzymywało inhibitory TNF, 57 – sulfasalazynę w połączeniu z NLPZ, a siedmiu pacjentów stosowało tylko NLPZ.

Subkliniczną nadczynność tarczycy stwierdzono u trzech chorych (1 kobieta, 2 mężczyzn), a subkliniczną niedoczynność – u dwóch mężczyzn. Wszyscy ci chorzy leczeni byli sulfasalazyną. Z kolei wszyscy pacjenci stosujący inhibitory TNF byli w eutyreozie.

Miano przeciwciał anty-TPO było podwyższone u 32 chorych (29%), a ATg – u 12 pacjentów (11%). Miano przeciwciał anty-TPO było wysokie u 23 chorych nie przyjmujących inhibitorów TNF (średnia 86,69 ± 65,28 U/ml), a u 9 osób w grupie stosujących inhibitory TNF było niskie (średnia 36,61 ± 14,02 U/ml), p < 0,05. Natomiast nie stwierdzono istotnych różnic w mianie ATg pomiędzy grupami stosującymi i nie stosującymi TNF (p > 0,05).

Gdy pod uwagę wzięto płeć to okazało się, że 15 kobiet otrzymało leczenie inhibitorami TNF, podczas gdy 12 nie. Miano anty-TPO u tych 12 pacjentek nie stosujących inhibitora TNF było wysokie (średnia 97,50 ± 7,77 U/ml), podczas gdy u 15 chorych leczonych inhibitorami TNF było niższe (średnia 29,07 ± 4,48 U/ml), p < 0,005. Podobne wyniki uzyskano w populacji mężczyzn. U 52 mężczyzn nie stosujących inhibitorów TNF miano anty-TPO było wysokie (średnia 87,69 ± 9,69 U/ml), podczas gdy u 29 mężczyzn leczonych inhibitorami TNF miano to było niższe (średnia 40,51 ± 6,65 U/ml), p < 0,005.

Z kolei guzki tarczycy stwierdzono u 29 chorych, w tym wole guzkowe – u 9 pacjentów, a pojedynczy guzek – u 20 chorych. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w częstości występowania guzków pomiędzy subpopulacją chorych stosujących inhibitory TNF lub nie (p > 0,05).

W poniższym badaniu częstość chorób autoimmunologicznych tarczycy była wyższa w porównaniu z danymi dostępnymi w literaturze, jednakże w grupie chorych stosujących inhibitory TNF rzadziej obserwowano zaburzenia funkcji tego narządu. Może to wynikać z potencjalnej roli TNF w patogenezie chorób tarczycy, jednakże w celu wyjaśnienia tego zjawiska potrzebne są dalsze badania.