Głównym celem poniższego badania było określenie we krwi pępowinowej oraz we krwi noworodka stężenia infliksymabu, adalimumabu oraz certolizumabu pegol w dniu narodzin dzieci, których matki w trakcie ciąży stosowały jeden z tych trzech inhibitorów TNF, oraz porównanie uzyskanych wartości ze stężeniami oznaczonymi we krwi matek. Jednocześnie, drugorzędowym celem była próba określenia czasu utrzymywania się wykrywalnego stężenia danego inhibitora TNF u tych noworodków.

Do badania włączono ciężarne kobiety z chorobą Crohna, które stosowały infliksymab, adalimumab lub certolizumab pegol. Część chorych pochodziła z rejestru PIANO. Po wyrażeniu zgody w dniu porodu pobierano próbkę krwi matki, dziecka oraz krwi pępowinowej. Gdy u dziecka stwierdzono wykrywalny poziom inhibitora TNF, kolejne próbki pobierano co miesiąc aż do stwierdzenia jego całkowitego zaniku.

Łącznie do badania włączono 31 kobiet, z czego 11 stosowało infliksymab, 10 – adalimumab oraz 10 – certolizumab pegol. W badanej grupie urodziły się dwie pary bliźniaków - tym samym do badania włączono jednocześnie 33 noworodki. Mediana wieku matek wynosiła 32,5 lat (przedział 22 – 44 lata).

W wypadku infliksymabu tylko 4 kobiety otrzymywały standardową dawkę 5 mg/kg co 8 tygodni. Jedna chora otrzymywała 10 mg/kg co 6 tygodni, 1 – 10 mg/kg co 8 tygodni, a 5 pacjentek stosowało lek w dawce 5 mg/kg co 6 tygodni. W 5 przypadkach poród odbył się poprzez cięcie cesarskie. Mediana wieku ciążowego wynosiła 40 tygodni (przedział 38 – 41), a mediana masy urodzeniowej – 3260 mg (przedział 2834 – 3968 g). Wśród noworodków było 6 dziewczynek oraz 5 chłopców. Nie stwierdzono żadnych wad wrodzonych ani konieczności hospitalizacji w oddziale intensywnej terapii. Spośród tej grupy dzieci 9 było karmionych piersią. Wszystkie matki stosowały infliksymab przed ciążą i kontynuowały go po porodzie. Mediana czasu od ostatniej dawki infliksymabu do porodu wynosiła 35 dni (przedział 2 – 91 dni). We wszystkich przypadkach stężenie infliksymabu we krwi pępowinowej oraz we krwi dziecka było wyższe niż we krwi matki. Mediana stosunku stężenia leku we krwi pępowinowej do stężenia leku we krwi matki wynosiła 160% (przedział 87 – 400%). Inhibitor we krwi dziecka wykrywalny był przez 2 – 7 miesięcy.

Z kolei w przypadku adalimumabu 9 kobiet stosowało lek w dawce 40 mg co drugi tydzień, a 1 matka przyjmowała 40 mg co tydzień. Wszystkie stosowały adalimumab przed ciążą, a 9 z 10 kobiet kontynuowały go po porodzie. W 5 przypadkach poród odbył się przez cięcie cesarskie. Mediana wieku ciążowego wynosiła 39 tygodni, a mediana masy urodzeniowej – 3388 g. Wśród noworodków stwierdzono 5 dziewczynek i 5 chłopców. Nie zaobserwowano żadnych wad wrodzonych ani zakażeń. U jednego dziecka wystąpił krótkotrwały obrzęk płuc. Sześć dzieci było karmionych piersią. Mediana czasu od ostatniej dawki leku przed porodem wynosiła 5,5 tygodnia. We wszystkich przypadkach stężenie adalimumabu we krwi pępowinowej oraz we krwi dziecka było wyższe niż we krwi matki. Mediana stosunku stężenia leku we krwi pępowinowej do stężenia leku we krwi matki wynosiła 179% (przedział 98 – 293%). Inhibitor we krwi dziecka wykrywalny był przez co najmniej 11 tygodni.

Natomiast certolizumab pięć matek po raz pierwszy otrzymało w ciąży. Mediana czasu od ostatniej dawki leku przed porodem wynosiła 19 dni (przedział 5 – 42 dni). Cięcie cesarskie wykonano w 6 z 10 przypadków. Mediana wieku ciążowego wynosiła 37,8 tygodni, a mediana masy urodzeniowej 2800 mg. Wśród dzieci stwierdzono 8 dziewczynek oraz 4 chłopców. Nie zaobserwowano żadnych wad wrodzonych ani konieczności hospitalizacji dzieci w oddziale intensywnej terapii. Karmienie piersią stosowało 9 z 12 matek. Mediana stosunku stężenia leku we krwi pępowinowej do stężenia leku we krwi matki wynosiła 3,9% (przedział 1,5 – 24%). Co więcej, pegolu nie wykryto we krwi żadnego dziecka ani w żadnej próbce krwi pępowinowej.

W poniższym badaniu potwierdzono, że zarówno infliksymab, jak i adalimumab przenikają przez łożysko. W związku z tym w niedalekiej przyszłości u kobiet w ciąży lub kobiet planujących zajście w ciążę lekiem z wyboru może stać się certolizumab pegol, gdyż nie przechodzi przez łożysko. Jednakże należy pamiętać, że ostateczna decyzja powinna zostać oparta na dotychczasowym przebiegu klinicznym choroby i preferencjach pacjenta. Co więcej, jeśli kobieta w ciąży dobrze znosi leczenie adalimumabem lub infliksymabem, nie ma wskazań (a nawet istnieje pewne zagrożenie) do zmiany leku na certolizumab, gdyż głównym celem jest utrzymanie choroby w remisji, co jest kluczowe dla prawidłowego przebiegu ciąży.

* Zgodnie z Charakterystyką Produktu Leczniczego, certolizumab pegol oraz inne inhibitory TNF (np. infliksymab, adalimumab) nie są zalecane do stosowania przez kobiety w ciąży.